“Saatle zamanın akışını algılamak ile insan beyninin zamanı nasıl ölçtüğü birbirinden oldukça farklıdır. Bu yüzden, zaman algısını laboratuvar koşullarında test etmek oldukça güçtür. Psikologlar insanların yaşlandıkça, zamanın daha hızlı geçtiğini hissettiğini belgelemelerine rağmen, nedeni hakkında halen bir fikir birliği yok.

Bir hipoteze göre, zaman algımız, bellek kapasitemizden ve yaşadığımız yeni deneyimlerin sayısından etkilenir. Mesela, çocukluk yıllarındaki ilk basketbol maçı ya da okumayı yazmayı öğrenme gibi deneyimler, beynin kalıcı veriler oluşturmasını tetikler. Bu dönemde daha fazla anı biriktirilir. Yaşlanan bireylerin beyinlerinde ise daha az veri kaydedilir, daha az anı kalır. Bu durum, beynin benzer zaman dilimlerini bir araya getirerek, zamanın hızla geçtiği hissiyatını doğurur.

Diğer bir hipotez ise yaşla birlikte zamanın hızla geçmesi ile vücut kimyasının değişmesi arasında bağlantı kurar. Yaş ilerledikçe, beyinde motivasyon ve ödülle ilişkilendirilen bir nörotransmitter olan dopamin daha az üretilir. Fareler üzerinde yapılan deneyler, dopaminin zaman algısını etkileyebileceğini gösterdi. Düşük dopamin düzeyine sahip olan Parkinson hastaları ile yapılan çalışmalar, bu nörotransmitterin insanlarda da benzer bir etki yaratabileceğini gösteriyor.

Zamanın hızlanmasını, yaşlanmanın görsel bilgi işleme hızı ile ilişkilendiren daha kapsamlı bir yaklaşım ise beyindeki sinyal işleme ile ilgilenir. Bu teoriye göre yaşlanma, beyindeki nöron ağlarının boyut ve karmaşıklığının artmasına bağlıdır. Böylelikle, sinyaller daha uzun mesafeler katetmek zorunda kalır, bu da işleme süresini uzatır. Yaşlandıkça nöronlar arasında biriken maddeler elektrik sinyallerinin akışını yavaşlatır. Görsel algıda, yaşla birlikte birim zamanda algılanabilen görüntü sayısının azalmasına bağlı olarak zaman hızla akıyormuş gibi hissedilir.

Bejan, A. (2019). Why the Days Seem Shorter as We Get Older. European Review, 27(2), 187-194.”